Immersion, een must hear!

Albumcover van Immersion

Goed dames en heren, tijd voor wat muzikale opvoeding. Ik wilde even wat luchtigs met u bespreken, mocht u dat nodig hebben. Aangezien niemand Lubbers heeft verteld dat het nogal onbeleefd is om door te leven, heeft hij besloten maar een draai te maken en een bom(metje) te plaatsen onder de coalitiebesprekingen van VVD-CDA met gedoogsteun van PVV. Genoeg politiek, want voor politiek verwijs ik u graag door naar de vrienden van

de Elsevier.

Genoeg over dit soort ongein, dit wilt u niet weten en ik ook niet. Nu gaat het vanaf nu alleen nog maar over Pendulum.

Wie? Pendulum. Pendulum is een drum'n'bass band, ontstaan in Perth, Australië en is later verhuisd naar Engeland. Zij hebben eerder al twee albums gemaakt, namelijk Hold your Colour en In Silico. Maar goed, voor de complete biografie verwijs ik u door naar hun biografie. Nu ga ik het verdomme over het nieuwe album hebben.

Het begint allemaal met het nummer Genesis, een soort intro die wat mij betreft wat onnodig klinkt en ook wel achterwegen gelaten had kunnen worden. Dan gaan we door naar het tweede nummer, Salt in the Wounds, en bam, daar kan je de klasse van Pendulum al bijna voelen. Snoeiharde drums, lekkere synths en een leuk, ontohudbaar deuntje. Dit kan wel eens een blijvertje worden voor in de club. Het derde nummer, Watercolour, is de eerste single van het album en mijn inziens een goede keus. Het nummer laat een andere kant zien van de band, want het is nogal rustiger, de synths staan niet op stand "vernietig oren" en de lyrics zijn, wel, duister. Nou vind ik dat met mijn metal achtergrond niet storen, maar er zouden D'n'B fans kunnen zijn die het misplaatst vinden.

We gaan door met het volgende nummer,  Set me on Fire. Ook dit is weer een heel ander nummer dan het voorgaande. Het is enorm veelzijdig. Rustige vocals die elkaar afwisselen met synths die overal zijn, rustige beats met snoeiharde beats in ramp tempo elkaar afwisselend. Persoonlijk toch wel een van minst favoriete nummers, omdat het niet echt een richting uitgaat. Veelzijdigheid is goed, maar men kan er ook in doorschieten, wat bij dit nummer is gebeurd. Volgende track is Crush, een voor de rest standaard nummer met een leuke intro. Het album kabbelt voort met het nummer Under the Waves en is een beetje hetzelfde als Watercolour. Prima nummer dus. Dan komen we bij Immunize  met Liam Howlett van The Prodigy. Dit is echt een gruwelijk nummer. Heerlijke beat eronder, de uitstekende vocals van Liam maken dat dit nummer moeilijk te negeren wordt in de clubscene. 

   

Dan komen we bij het tweeluik van The Island. We beginnen met Dawn, een rustig nummer. Voor de rest niet heel speciaal, maar wel lekker. Een beetje als Rivella zeg maar. Dan komen we bij, ik zeg het alvast meesterwerk dat Dusk heet. Dusk is het tegenovergestelde van Dawn en dat is verdomme te merken ook. 

Beats zijn overal, tijd om te pauzeren is er niet in deze track, stampen zul je!

Dan komen er nog wat nummers die ik niet uitgebreid ga bespreken, maar goed zijn ze. Nu wil ik het nog even over één laatste nummer hebben en dat is Self vs. Self  met Zweedse Melodic Death Metal Band In Flames. En dames en heren, we hebben de absolute klapper van het album te pakken. Mijn god wat is dit toch een afschuwelijk goed nummer. De drums, de gitaren, de vocals van Anders Fríden, alles klopt eraan. Ijzersterke lyrics. Echt waar, ik ken mensen die niet van metal en van Drum'n'Bass houden, maar dit echt een gruwelijk nummer vinden. Nou kan je jezelf afvragen of dit op een Pendulum album thuishoort, maar niets mis met je horizon verbreden, toch?

Dus, als conclusie zou je kunnen zeggen dat Pendulum met dit nieuwe album een nieuwe route heeft ingeslagen, maar dat het niet de verkeerde afslag is en dat ze op het juiste spoor zitten om helden te worden.

Het cijfer wat ik dit album geef is dan ook een mooie verdiende 9.

- Steilloos ten Onder